ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻔﺴﻬﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﺳﯿﺮﻡ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻫﺎﯾﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺳﺎﺭﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺳﯿﺮ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ. . .

نمی دانم چراتنم میلرزد وقتی صحبت زتومیشود،نه ازترس حضورت نیست ازآرزوی به تورسیدن است ازشایدهاوبایدها و ازاینکه نمیدانم داشتنت رو عاشقانه اشک بریزم یادوریت را . . . .

نمیدانم چرا بیمارم امشب / سکوتی خفته در گفتارم امشب غم اشک دلم آهسته میگفت / پریشان از فراق یارم امشب . . . . . . . . . .

یک روز رسد غمی به اندازه کوه / یک روز رسد نشاط اندازه دشت افسانه زندگی چنین است گلم / در سایه کوه باید از دشت گذشت . . . . . . . . . . . . . . .

مهربانیت را با دلم پیوند زدم تا از دور بودن را احساس نکنم اما باز دلتنگم . . . . . . . . .

من خوبم...!عاشق نیستم ...فقط گاهی وقتا که حرف تو میشه دلم تنگ میشه این که عشق نیست...هست؟ . . . . . . . . . .

نفست باران است دل من تشنه ی باریدن ابر دل بی چتر مرا مهمان کن . . .

معلم زبان می گوید: همه ی فعل های خواستن با to می آیند .. من ... بی تو ... هیچ فعلی را نمی خواهم

همه ميپرسند چيست درزمزمه ي مبهم آب،،چيست درهمهمه ي دلکش برگ،،چيست دربازي آن ابرسپيد،،که توراميبرداينگونه به ژرفاي خيال،،چيست درخلوت خاموش کبوترها،،چيست درکوشش بي حاصل موج،،چيست درخنده ي جام،،که توچندين ساعت مات ومبهوت به آن مينگري،،نه به ابرنه به آب نه به برگ نه به اين آبي آرام بلند،،نه به اين خلوت خاموش کبوتر نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام،،من به اين جمله نمي انديشم،،من مناجات درختان راهنگآم سحر رقص عطر گل يخ رابا باد،،نفس پاک شقايق را درسينه ي کوه،،صحبت چلچله هاراباصبح بغض پاينده ي هستي رادر گندمزار،،گردش رنگ وطراوت رادرگونه ي گل،،همه راميشنوم ميبينم،،من به اين جمله نمي انديشم،،به تومي انديشم

هميشه ميگن يه پايان تلخ بهتر از يه تلخي بي پايانه**هميشه به چشمانت بياموزکه هرکسي ارزش ديدن ندارد**هميشه يادت باشه که عشق روگدايي نکني چون هيچوقت به گداچيز باارزش نميدن**هميشه يادت باشه عشق روبه پاي کسي بريزي که لايق آن باشه،نه تشنه آن چون هرتشنه اي روزي سيرآب خواهد شد**